Alaaddin YILMAZ

O TAM BİR BOLU
AŞIĞI

1952 yılında Bolu’nun Seben ilçesinde
dünyaya geldi. İlköğrenimini Seben İlkokulunda, Orta öğrenimini Bolu Öğretmen
Okulunda tamamladı.  Çalışma hayatına
1970 yılında, mezun olduğu Seben İlköğretim Okulunda öğretmenlik yaparak başladı.

1972 yılında tekrar eğitim diyerek,
Sakarya Devlet Mimarlık ve Mühendislik Akademisine başladı. 1976 yılında
akademiden birincilikle mezun oldu. 1976-1977 yıllarında Zirai Donatım Kurumu
Adapazarı Müessese Müdürlüğü, 1978 yılında Sakarya D.M.M Akademisi uzman
mühendislik kadrosunda araştırma görevlisi olarak görev yaptı.

1980 yılında askerlik görevini tamamladıktan
sonra 1983 yılına kadar serbest mühendislik ve taahhüt işleri ile meşgul oldu.
1983-1986 yılları arasında Suudi Arabistan’da İnşaat Mühendisi olarak çalıştı.
Suudi Arabistan, Mısır, İspanya, Fransa, Almanya, Hollanda, Belçika ve Brezilya
gibi birçok ülkenin birçok kentinde şehircilik ile ilgili pek çok gözlem ve
inceleme yaparak gördüğü pek çok yeniliği ve teknolojiyi Bolu’da uygulamaya geçirdi.

On yıl Bolu Belediyesinde meclis üyeliği
yaptıktan sonra 28 Mart 2004 yerel seçimlerinde Bolu Belediye Başkanlığına
seçildi. 29 Mart 2009 yerel seçimlerinde ikinci dönem ve 30 Mart 2014 yerel
seçimlerde üçüncü dönem Belediye Başkanlığını kazandı.

 Evli
ve iki çocuk babası olan Alaaddin Yılmaz, Seben Değirmenkaya Köyü’nde geçen
çocukluğunu anlattı, hem de öğretmenlikten, mühendisliğe ve nihayetinde Bolu
Belediye Başkanlığı’na varan yaşam öyküsünü…

1952
yılında Seben’de, Değirmenkaya köyünde dünyaya geldim. Bayramların akraba
buluşması, misafir gezmesi, çocuklar için bayramlık ve harçlık anlamına geldiği
bir zaman ve mekanda büyüdüm. Ancak bu sözlerimle, köy ortamında da olsa,
varlıklı bir ailede büyüdüğüm anlaşılmasın. Bilakis ailem, iki çocuğuna değil
bayramlık alacak, bayram sofrası kuramayacak ölçüde yoksuldu. Bununla birlikte,
mutlulukla hatırladığım aile yaşantımız, bayramlarda daha da bir şenlenirdi.
Bayram yaklaştıkça, köydeki diğer arkadaşlarımız gibi, biz de abimle sabahı zor
ederdik. Babamızın bayram namazından dönüşünü, annemin özene bözene giydirdiği,
o gün için özellikle temizlediği kıyafetlerimizle sevinç içinde bekler,
ardından içimizde büyük bir heyecanla, aile büyüklerimizden başlayarak, köydeki
tüm komşularımızın kapısını çalmaya koşardık, bayramlaşmak ve şeker toplamak
için. Gün boyu biriktirdiğimiz şekerleri, şanslıysak mendil ve bozuk paraları
sayar, kim daha çok toplamış diye yarışırdık. Kimimizin ellerinde bayram kınası
olur, zevkle gösterirdi arkadaşlarına. Bayram harçlıklarımızla, köyümüzün
ilersindeki küçük bakkalının önünde toplaşırdık. O günler, hele Seben’de nerede
oyuncak bulunur? Fiyakalı bir tel araba yapabilmek için gereken gazoz
kapaklarını alacak harçlığı toplayabildiğimiz zamanlardı bayramlar bizler için.
Hala coşkuyla hatırladığım, anlatırken bile yüreğimin ferahladığı o günler bana
şunu öğretti: Mutluluk için paradan çok, çocuk yüreği gerekir. Bunu, kendi
evlatlarıma da aşılamaya çalıştım.

“HAYAT YOLUNDA
YÜRÜYENLERDEN DEĞİL, KOŞANLARDAN OLDUM”

Çocuk yüreği ve
evlatlardan bahsederken… Siz nasıl bir çocuktunuz? Hayalleriniz neydi o
yıllarda?

Yoksulluk
içinde büyüdüm. Yoksulluk derken, hayal edin… Değirmenkaya’da okul yoktu, tek
göz evimizde başka oda yoktu, kahvaltıda ekmek yoktu, nüfus kağıdında çiftçi
yazan ailemin kendine ait bir dönüm arazisi bile yoktu. Tüm bunlara rağmen,
yüreğinde inanç, umut, mutluluk, azim ve okuma isteği olan bir çocuktum. Allah,
kulları için yazgısını yazar, yolunu açar ama o yolda nasıl yürüyeceği biz
kulların iradesine, emeğine ve azmine bağlıdır. Hayat yolunda yürümeyi değil,
koşmayı sevenlerden oldum ben… Bu çocukken de böyleydi, şimdi de böyle.
Çocukken en büyük hayalim, okulsuz köyümüze rağmen okuyabilmek, büyüyünce
ailemi geçindirebilmek ve bir gün Bolu Belediye Başkanı olmaktı. Şükürler
olsun, takdiri ilahi ve azimle, bunların hepsini başarabildim.

Çocukluk Fotoğrafları

“EŞEK ÜZERİNDE
ODUN TOPLAYARAK OKUDUM”    

Okulsuz bir
köyden başlayan hayat yolculuğunuzun, inşaat mühendisliğine varan güzergahında,
en çarpıcı anılar neler?

O
zaman 5 yaşıma dönerek başlayalım. 2 kardeş, 4 kişilik bir aile. 1957
depreminde evimiz yıkıldı ve çadırda yaşarken çok çok üşüdüğümü hatırlıyorum.
Geceleri ısınabilmek için abime sığınırdım. Sonraları babam, tek göz odalı,
derme çatma bir ev yaptı ahşaptan. Aslında 2 odalık yer daha ayrılmış ama imkân
olmadığı için oralar kullanılamadı. Tuvalet dışarıda. Kahvaltıda ekmek bile
yoktu, annem bazlama yapardı. Bazlama ekmeğini tek başına yemek biraz zordur,
annem de o nedenle, içini açıp biraz şeker serpelemiş. Birgün bazlamayı yerken,
sirkemsi bir tat geldi ağzıma. Belli bir miktar yedikten sonra içini açıp
baktım ki içi karınca dolmuş. Bu zor şartlar da okumaya çalıştım ben. Ve
öğrendiğim şu oldu: “Bilgi ışık gibidir. Onu kullanırsanız, daha parlak olur,
kullanmazsanız, söner.

Bu koşullarda
nasıl okuyabildiniz?

Dediğim
gibi bizim köyde okul yoktu. Okul çağına giren çocukların, ilk 3 yıl gittiği,
caminin kenarında bir oda kullanılıyordu eğitim için; oraya da eğitmen, ‘yaşı
tutmuyor’ diyerek beni kabul etmiyordu. Ama ben daha ısrarlı çıktım; o beni
sınıftan attıkça ben geri geldim. Sonunda dayanamayıp, erken yaşta olmama
rağmen beni de kabul etti. 3. yılın sonunda o zamanın deyimiyle şahadetname,
yani ilk diplomam elimdeydi. Dün gibi hatırlıyorum mutluluğumu ama asıl sorun
yeni başlıyordu. Seben’de ilkokul var ama 13 km uzakta git gel her gün 26 km
yol, eşeğimiz yok, otomobil yok. Bir grup arkadaşla köyden okul için Seben’e
gittik 4. ve 5. sınıfı okuduk. Kışın gitmek zor olduğu için orada yakın
olduğumuz bazı aileler bizi misafir etti. Zor, çileli bir okul dönemimiz oldu
ama diploma aldık.

Okul
masraflarınızı nasıl karşılıyordunuz?

Okul
masraflarını balta sallayarak, odun kırarak çıkardım. Elimde balta, altımda
eşekle dağa gider, kurumuş meşe köklerini topraktan çıkarır, eşeğe yükler,
sabah ezanından önce köyde satmaya giderdim. Bir eşek yükü odun 2,5 lira,
abimin kurs parası ise 30 liraydı. Daha o yaşta, hem kendimin hem abimin kurs
parasını ödediğimi, evi evi geçindirdiğimi bilirim. Bunların mutluluğunu
yaşamak da çok güzel tabi. Kıymetliydi her şey bizim için. Kalemleri kırmamak,
defterleri çok doldurmamak için dikkat ederdim. Elektrik yoktu, ancak misafir
gelirse yakardık lambaları. Diğer günler, bugün şömine denilen ve lüks sayılan
ocak önünde otururduk bütün aile. Böylelikle hem ısınır hem de ders çalışacak
ışığa kavuşurduk. İşte bu şartlarda ilkokulu bitirdik.

Okul Fotoğrafları

YOKSULLUK, EN
KUTSAL MESLEĞİN YOLUNU AÇTI

Peki ya ilkokul
sonrası… Seben’de ortaokul, lise var mıydı?

O
ise bambaşka ama beni belki de dünyanın en kutsal mesleği öğretmenliğe götüren
bambaşka bir hikaye. Kadir Dayı dediğimiz, bize sık sık misafirliğe gelen,
köylerde yapılan yeni okullara su tesisatları kuran biri vardı. Benim okuma
hevesimi fark etmiş, geçmiş babamın karşısına, “Bolu’ya iş yeri açacağım, sen
bu çocuğu okutamazsın ben alıp okutacağım” demiş. Nihayetinde, Kadir Dayı beni
aldı, Bolu’ya getirdi. Bir bohça bazlama, yorgan, bir sepet de üzüm var
yanımda. Evet beni bir eve yerleştirdi, okula da yazdırdı ama ardından sır
oldu… Günlerce ortalarda görülmeyen Kadir Dayı, meğer beni bırakıp gitmiş. Bunu
duyan babam hemen yanıma geldi; hem de yolda, hayatımı değiştirecek orta yaşlı,
çocuğu olmayan bir aile ile de tanışmış olarak. Yaşadıklarımı babamdan duyan bu
aile, “Biz ona bakar, okuturuz” demiş, böylelikle ortaokulu bu ailenin yanında
okudum. Ancak maddi açıdan hala, kitap defter alma konusunda büyük sıkıntılar
devam ediyor… O sırada, öğretmen okulu sınavları başlamıştı. Köy Enstitüsü
muadili olan Kızılçullu okulunu kazandım. Bildiğim kadarıyla ilk karma eğitim
sistemine giren öğrenciler de biziz. Ardından, Vakıflar Yurdu’nda kalmaya
başladım. Hiç unutmam, bu yurtta, sahları çay, zeytin, peynir, reçel verilirdi.
Köyde sadece tarhana ve bulgur pilavı yiyen bana, bu kahvaltılar ne büyük bir
ziyafet gibi gelirdi… Ortaokul ve lisenin birleşik okunduğu Öğretmen Okulu’nu 6
yılda, başarıyla tamamladım. Tayinimi isterken, öğretmen açığı bulunan, doğum yerim
Seben’i seçtim. Sonuçta, yoksulluk bana çok kutsal bir yolu açtı. Köyünde tek
bir okul dahi olmayan ben, Seben’e ilköğretim okulu öğretmeni olarak dönmenin
gururunu yaşadım.

Peki ya
öğretmenlikten mühendisliğe nasıl geçtiniz?

Hayatta
yeterince güçlü olmadığınız konularla karşılaştığınızda, iki seçeneğiniz
vardır: Ya geri çekilirsiniz ya da azmedip, emek verip, o konuda güçlenirsiniz.
Ben hep ikincisini seçtim. Bunu söylememin nedeni, o zamana kadar tek
zorlandığım ders olmasıydı. Lise 1’de matematiğim zayıftı, bu beni çok rahatsız
etti, arkadaşlarımın yardımı ve azmimle düzelttim. Bu da matematik öğretmenimin
çok hoşuna gitti, bana daha da ilgi gösterdi. Mutlaka üniversite okumam
gerektiğini söylerdi ancak bizim zamanımızda öğretmen okulunu bitirenler,
üniversite sınavına giremiyordu. Bunun üzerine, dışarıdan liseyi de bitirdim,
üniversite sınavına girdim ve Eskişehir Ticari Bilimler Akademisi’ne girmeye
hak kazandım. Tam kaydımı yaptırdım ki, o dönem Sakarya Üniversitesi’nde
asistanlık yapan eski matematik öğretmenimden bir telgraf geldi, “Acele
Adapazarı’na gel” diye. Gittim ve beni aynı İnşaat Mühendisliği bölümüne
kaydettiler. Belgelerimi Eskişehir’den aldım ve böylece Sakarya Devlet Mimarlık
ve Mühendislik Akademisi’ndeki öğrencilik günlerim başladı.

BABAM, “KOMÜNİST
Mİ OLACAKSIN?” DEDİ

Ailenizin inşaat
mühendisi olacağınızı öğrendiğinde tepkisi ne oldu?

Ailem,
tüm maddi imkansızlıklarına karşın içimdeki okuma isteğini hep desteklediler.
Ama o dönemin siyasi şartlarını da hatırlayın. Sonraları ailece güldüğümüz
anılarımızdan biridir bu anlatacağım. Babama, “Sakarya’da okumaya başlıyorum”
dediğimde, ilk sözü, “Komünist mi olacaksın?” oldu. “Baba, bu üniversite değil
akademi” deyince, “Ha, o zaman farklı” deyip, razı oldu. Akademiye de elbette
burs paraları ile devam ettim.

AKADEMİYİ BİRİNCİLİKLE
BİTİRDİ

Öğretmen
Okulu’nun ardından Mühendislik zor gelmedi mi?

Dediğim
gibi, hayatım boyunca karşılaştığım zorluklar beni hep güçlendirdi. Tahmin
ettiğiniz gibi öğretmen okulu mezunu olduğum için matematiğim yeterli değildi.
Ama yine de finalde, 10 sorudan 7 soruyu doğru yaptım. Sınav sonuçları asıldı benim
puanım 49. Şoke oldum. Gittim hocanın odasına, “Sınav sonucum 70 olması
gerekirken yanlışlıkla 49 yazılmış. Düzeltilmesini istiyorum” dedim. Bana
kabaca çık dışarı dedi. Hayatımı yönlendiren Hoca, beni en önemli dersten
bıraktı. Bu bir kamçı oldu benim için. Türkiye’de matematikle ilgili ne varsa,
o yaz tatilinde gözden geçirdim. Matematik konusunda uzmanlaştım, derse bakışım
değişti. Zaten ondan sonra da matematik kursu vererek hayatımı kazanmaya
başladım. Okulda başarılı olmak için özel bir gayretim olmamasına rağmen,
Akademi’yi birincilikle bitirdim. Bunun nedeni de matematikten 49’ la
kalmamdır.

İş Fotoğrafları

“İLK KÖPRÜMÜ
AİLEMLE BİRLİKTE YAPTIK”

Üniversite
bitti, aileniz gurur duymuştur…

Elbette,
hatta aramızdaki espriyi yansıtarak söyleyeyim, ilk inşaatımda maalesef her
birini köprü yıkım amelesi gibi kullanmama rağmen. Çünkü bu süreçte öğrendim ki
diplomayı almakla iş bitmiyormuş. Askerde bir süre ne yapacağımı düşündüm. Önce
devlet memurluğu yaptım ama üstlerimle geçinemedim. Özel sektöre geçtim orada
da bir sürü sıkıntılar çektim. Yurt dışına çıktım ama ülkeme dönmek istedim.
Sonuçta Bolu’da bir mühendislik bürosu açtım. Ama ne param var ne de müşterim.
İşte o dönemde DSİ’nin bir ihalesine girdim; çünkü çimento ve betonu devlet
veriyor; kereste ve işçilik ise senden. Sel sularının yamulttuğu bir köprü
yıkılacak, yerine yenisi yapılacak. İhaleyi aldım ama maddi açıdan çok zor bir
dönemdeyim. Öyle ki düşünün… Çay molası verilmiş, bütün mühendisler oturmuş, o
zaman yeni piyasaya çıkan kutu içindeki meyve suyunu içiyor, benim cebimde
kuruş olmadığında, çaycıya ‘Ben bir şey almayayım’ diyorum. İşte bu denli zor
koşullarda o ihaleyi aldım ve başarıyla tamamladım. Nasıl mı? Köprüyü, annem,
babam, abim, yengem ve ben yıktık! Ardından da inşaat mühendisi olarak ilk
inşaatımı başarıyla tamamladım.

Aile Fotoğrafları

Nihayetinde Bolu Belediye Başkanı oldunuz. Bolu için bundan sonraki en büyük hayaliniz ne?

2004 yılında Belediye Başkanı seçildiğimde bir sevdalısı olarak Bolu’nun cennet doğasına sahip çıktım ve ‘Bolu sanayi kenti olmayacak, turizm şehri olacak’ dedim. Bolu’yu doğa, spor,  sağlık, kongre ve kültür turizmi kenti yapmayı hedefledik. Turizmde, doğamızla uyumlu bir cazibe merkezi oluşturmaya çalışıyoruz. Adım adım da ilerliyoruz. Bu doğrultuda, ‘Yeşil Yol’ ile Bolu’yu ikiye bölen D-100 Karayolu kentin dışına çıkarılacak ve şehrin ortasında yeşil bir kuşak oluşturacağız. “Yeşil Yol”un inşaası, “Tabiatın Kalbi” olarak nitelediğim Bolu’muz için 23 yıl boyunca düşlediğim bir projenin başlangıç noktası. Bu proje, Bolu’nun geleceğine hem küresel hem yerel ölçekte ekonomik, sosyal, çevresel çok büyük katkılarda bulunacak. Ayrıca, Bolu’da ‘Büyüksu Su Sporları Merkezi’nden, Endemik Bitkiler Gen Bahçesi’ne; 2000’li yılların yeni ‘Karlovy Vary’si olmaya aday ‘Karacasu Termal Turizm Merkezi’ projesinden, musluklarda memba suyu akıtacak ‘Karadere Projesi’ne; doğan her bebek için meyve ağacı dikilen ‘Bebek Meyve Ormanı’ndan, ‘Yaşlılar Köyü’ne; ‘Gölcük-Karacasu Yaylası Dağ Kızağı Projesi’nden ‘Gölcük Teleferik Projesi’ne; ‘Nilüfer Üretim Merkezi’nden ‘Köroğlu Masal Park’a kadar çok sayıda renkli projeyi hayata geçiriyoruz.

Bundan çok çok uzun yıllar sonra Bolu insanı tarafından nasıl bir Belediye Başkanı olarak hatırlanmak istersiniz?

Ben bir Bolu aşığıyım. Allah, Bolu’yu bir cennet köşesi olarak yaratmış. Benim için halka hizmet, Hakk’a hizmettir. Bolu halkı da her şeyin en güzeline layık. Ben, “Bolu, yaşanabilir 10 dünya kentinden biri olacak” amacıyla yola çıktım. Umarım Allah, bu cennet köşesinin, “Dünyanın en yaşanılabilir ilk 10 kenti” arasında yer almasını sağlayan Bolu Belediye Başkanı olarak anılmamı nasip eder.

Siyasi ve Sivil Toplum Kuruluşlarındaki Fotoğrafları